Λέβερτιν, Όσκαρ

(Oscar Ivar Levertin, Γκιρτ 1862 – Στοκχόλμη 1906). Σουηδός ποιητής και κριτικός, εβραϊκής καταγωγής. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Ουψάλα και έγινε καθηγητής της ιστορίας της λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης. Με τις παραδόσεις του κίνησε το ενδιαφέρον των πνευματικών κύκλων για τα αρχαία γράμματα, ενώ επίσης έκανε ευρύτερα γνωστή την ευρωπαϊκή τέχνη στη χώρα του. Ήταν ιδιαίτερα καλλιεργημένος αλλά και προσεκτικός μελετητής του πνευματικού πολιτισμού, ενώ μαζί με τον Χαϊντενστάμ υπήρξε από τους πιο ισχυρούς αντιπάλους του νατουραλισμού. Στα διάφορα έργα του, αφηγηματικά και ποιητικά, εκφράζει μια εκλεπτυσμένη νεορομαντική διάθεση, όπως για παράδειγμα στα Θρύλοι και τραγούδια (1891), Νουβέλες ροκοκό (1899), Οι δάσκαλοι στο Έστερας (1900), Ο βασιλιάς Σολομών και ο Μόρολφ (1905). Αξιόλογα, από άποψη περιεχομένου και ύφους, είναι τα πολυάριθμα δοκίμιά του, που βρίσκονται συγκεντρωμένα στα βιβλία που τιτλοφορούνται Από τον καιρό του Γουσταύου Γ’ (1896), Ποιητές και ονειροπόλοι (1898), Σουηδικές φυσιογνωμίες (1903) κ.ά. Εργάστηκε ως λογοτεχνικός κριτικός στη Svenska Dagbadet –που ήταν τότε η μεγαλύτερη καθημερινή εφημερίδα της Σουηδίας– και διακρίθηκε ως ο πρώτος μοντέρνος κριτικός της λογοτεχνίας στη Σουηδία. Τα κριτικά του δοκίμια για το θέατρο και τη λογοτεχνία, αν και είναι γραμμένα με επιστημονική αυστηρότητα, φανερώνουν έναν υπέρμετρο ενθουσιασμό για τις εθνικές πολιτιστικές αξίες, ενώ παράλληλα άσκησαν έντονη επίδραση στους συγγραφείς της εποχής του.